Kuria Opatów Lubiąskich
Ciekawy przykład miejskiego budownictwa pałacowego na Śląsku w poł. XVIII w.. Kuria usytuowana została na wąskiej, wydłużonej parceli narożnej przy ul.św. Jana i Partyzantów.
Reprezentacyjna elewacja czołowa od strony północnej jest jedenastoosiowa o długości 48 m., w partii środkowej ożywiona została ryzalitem trójosiowym, w którym znajduje się portal ujęty pilastrami zwieńczonymi wolutami, na których umieszczono piaskowcową balustradę balkonu. Tu na cokołach dekorowanych ornamentem roślinnym, umieszczono pełnoplastyczne figury. Po prawej św. Jadwiga, ubrana w ornat książęcy i z mitrą na głowie, trzymająca w ręku figurę Matki Boskiej z Dzieciątkiem, z modelem kościoła u stóp. Po stronie lewej znajduje się postać św. Jana Chrzciciela w skórze przerzuconej przez ramię z barankiem .Drzwi balkonowe zwieńczone są naczółkiem ozdobionym dekoracją roślinną otaczającą oko Opatrzności- po bokach putta. Nad wejściem znajduje się kartusz okolony pędami akantu i zawierający monogram /LAL/ opata lubiąskiego /Ludovicus Abbas Lubensis/. Monogram ten jednoznacznie określa go jako inicjatora i fundatora budowy kurii. Górne kondygnacje tworzą jednolitą zwartą całość i są ozdobione pilastrami kompozytowymi. Pilastry te zwieńczone są profilowanym architrawem. W następnej kondygnacji znajduje się kartusz z herbem opatów lubiąskich, na samej górze znajduje się attyka ozdobiona parą wazonów kamiennych. Na fasadzie wyróżniają się okna drugiej kondygnacji, piętra reprezentacyjnego, zarówno największymi rozmiarami, jak i bogatymi naczółkami zdobionymi girlandami z kwiatów i owoców.
Pałac nakryty jest dachem mansardowym z lukarnami posiadającymi otwory w bogatych obramieniach i z naczółkami. Najbardziej wyróżnia się lukarna nad ryzalitem elewacji reprezentacyjnej, ponieważ flankowana jest obeliskami z kartuszami i dekoracyjnymi wazonami piaskowcowymi.
Wnętrze kurii posiada , na poszczególnych kondygnacjach jednotraktowy układ z korytarzem od strony południowej oraz reprezentacyjną klatkę schodową, która zajmuje znaczącą część kubatury całego budynku. Wielokrotnie przebudowywane wnętrze budynku zachowało elementy wyposażenia architektonicznego w postaci drewnianych obramień drzwi na drugiej i trzeciej kondygnacji oraz stiukową dekorację o wzorach geometrycznych.
Opaci lubiąscy , prawdopodobnie już w średniowieczu, wznieśli drewniany dwór przy Targu Węglowym, służący jako siedziba opata podczas jego wizyt na dworze książęcym, a zarazem służący za mieszkanie zarządcy opactwa. Opatowi Ludwikowi Bauchowi /1696-1729/ wielkiemu miłośnikowi sztuki, przypisuje się inicjatywę budowy legnickiego pałacu/1727-1728/ na miejscu dworu drewnianego. Oprócz kartusza z monogramem nad wejściem wskazuje na to również kronika opacka dość jednoznacznie określająca inicjatora budowy.
Do 1810 kuria stanowiła własność opactwa lubiąskiego, a po jego sekularyzacji przeszło w ręce pruskie. W 1819-1874 urzędowały w nim władze sądowe. Następnie zamieszkiwany był przez osoby prywatne. W 1912 r. odkupiony został przez zarząd miejski i wyremontowany, poczym służył urzędowi sanitarnemu. Po remoncie w latach 1963-1968 został przeznaczony na siedzibę Muzeum Miedzi .
Nie zachowały się dokumenty stwierdzające , kto był autorem projektu. Na podstawie analizy formalnej pałac jest łączony z osobą legnickiego architekta Marcina Frantza młodszego
